Eva was 3 jaar toen ze de diagnose lymfklierkanker kreeg.

Roos, de moeder van Eva vertelt hierover: “Op het moment dat je die diagnose te horen krijgt zakt alle grond onder je voeten vandaan. Van het ene op het andere moment hadden we een doodziek kind. De behandeling duurt twee jaar, waarvan de eerste zeven à acht maanden heel intensief, met verschillende chemokuren. En intensief is ook echt heel intensief, je staat constant ‘aan’. Zo ben je superalert op alle bijwerkingen, maar je moet ook zelf aan veel dingen denken zoals op juiste tijden medicatie toedienen, sondevoeding bedienen, etcetera. Vivre Kinderthuiszorg kwam bij ons om de chemoshots Cytarabine toe te dienen. Dat ging steeds met aandacht en kunde. Het was eigenlijk ook wel even een fijne afwisseling in de dag, want we hebben maanden binnen gezeten, in onze ‘bubbel’. Het was ook nog in coronatijd dus we waren extra voorzichtig. Soms kwam er een ‘bekend’ gezicht van Vivre, soms weer een nieuw. Maar je merkt dat de overdracht goed is geweest doordat iedereen wist hoe Eva het liefste benaderd wilde worden. Eva is behoorlijk moeilijk af te leiden, ze wil vooral heel erg weten wat er gaat gebeuren. Met alle geduld is dat ook steeds stapje voor stapje uitgelegd. Vaak communiceerde ze dan via haar knuffels met rare stemmetjes. De verpleegkundigen pakten dat goed op en gingen daarin mee. We hebben daar ook erg om gelachen. Op een gegeven moment nam Eva de regie over en vertelde precies wat ze moesten doen, ook dat was helemaal prima en bij vlagen zelfs ook hilarisch. Dat zijn mooie herinneringen, ook al gaat het om het geven van chemo…
Later in het traject kwamen de verpleegkundigen van Vivre met injecties bloedverdunners vanwege een bloedprop in het hart van Eva. Dat waren nare prikken maar ook hier werd de rust weer bewaard en de tijd genomen. We wisten eerlijk gezegd niet van het bestaan van kinderthuiszorgorganisaties, maar wát is het fijn dat ze er zijn!”